همین که هستی،
همین که لابلای کلماتم
نَفَس می کشی،
راه می روی،
در آغوشم می گیری،

همین که پناهِ واژه هایم شده ای
همین که سایه ات هست
همین که کلماتم از بی “تو” یی
یتیم نشده اند
کافی‌ست برای یک عمر آرامش؛
باش....
حتی همین قدر دور....
حتی همین قدر دست نیافتنی...

از چراغ اتاقم بیزارم!
وقتی روشن است تنهاییم را واضح میبینم!
وقتی خاموش است تنهایی خفه ام میکند!

درد می کشم، درد!

هم تلخ است هم ارزان

هم گیراییش بالاست!

هم اینکه تابلو نمیشوم و رفیقی که مرا

به دردمعتاد کرد؛

ناباب نبود،

اتفاقا بابِ باب بود فقط نگفته بود که

ماندنی نیست، همین. . .

گاهی کاش مرد بودم،

میشد تنهاییم را به خیابان ببرم،

با صدای بلند بخندم،

شادی هایم را به کوچه بریزم و

نگران نگاه های مردم نباشم…

گاهی کاش مرد بودم،

میشد بی مقصد در باران و تاریکی قدم بزنم

و هیچ ماشینی برای سوار کردنم ترمز نکند…

بـه شـــوقِ دیــــدارت…
چه آب و جـارویــی راه انـــداخــتــه انـــد!
چشـم هـا و مـژه هـایـم…

زبانم را نمیدانی، نگاهم را نمیبینی

زاشکم بی خبر ماندی و آهم را نمیبینی
سخنها خفته در چشمم نگاهم صد زبان دارد
چرا ای بی وفا طرز نگاهم را نمیبینی
نگاهم همچون عشقه تو روی از من چه پوشانی
مگر ای ماه چشم بی گناهم را نمیبینی

سیه چشمان من، روی و موی سفیدم را نگاهی کن
مگر در چشم من روی سیاهم را نمیبینی
چرا یکدم کنار من نمی مانی؟

درخت با برگ خشک و شاخه های شکسته

هم هنوز درخت است…

آدم اما “دلش که بشکند” دیگر آدم نمیشود!

وقتی چشم می بندی

جهان من، خاموش می شود

هزار خورشید هم باشد،

روز و روزگار فراموش می شود

وقتی تو نیستی

چه فرق می کند، بهار یا خزان؟

دنیا بدون تو،طرح قفس می کشد!

برایت ازخودت می نویسم…
از تو که هستی و بودنت،
ماندن این روح را در جسمم تضمین می کند…
برایت از خودم می نویسم…
ازخودم که کودکانه پا می کوبم بر زمیندر طلب آغوش تو…
برایت از سکوت و فریاد ها می نویسم…
سکوت به وقت دلتنگی…
و فریاد به وقت سکوت…
می نویسم…
ازگرمی دستانت که به خواب برد،
کابوس های بی وقفه ام…
تنها برایت از عشق می نویسم…
چرا که نمی گنجد عشقت درفهم واژه هایم…

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﮔﺎﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩ
ﺣﺮﻑ ﺩﻝ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺑﺎﯾﺪ آﺩﻣﺶ ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ،
ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﻐﻀﺖ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ!

آسمان را دیده ای که چگونه محو دریا می شود؟
از میان این همه رنگ قشنگ
عاشق و همرنگ دریا می شود!
دیده ای وقتی که دریا تشنه شد،
گریه را تقدیم دریا می کند!
عشق این است!
که بین این دو عاشق جاری است!
هر زمان دنیا تو را در هم شکست؛
در دل امواج دریا غسل کن
بعد سوی آسمان عزم سفر کن
تا خدا را حس کنی…

همیشه دعا کنید:
چشمانی داشته باشید
که بهترین ها را در آدم ها ببیند...
قلبی، که خطاکارترین ها را ببخشد...
ذهنی، که بدیها را فراموش کند...
و روحی که هیچگاه، ایمانش به خدا را از دست ندهد!

بعضی‌ها دور عشق را خط می کشند

و بعضی روی آن را...
بعضی‌ها به پای هم پیر می‌شوند
و بعضی ها به دست هم…
و بعضی‌ها با هم جورند ولی جفت نیستند!!!

یارب چه چشمه ای است محبت که من از آن
یک قطره آب خوردم و دریا گریستم!!!

چند روزی است که تنها به تو می اندیشم
از خودم غافلم اما به تو می اندیشم

شب که مهتاب درآیینه ی من می ر قصد
می نشینم به تماشا به تو می اندیشم

همه ی روز به تصویر تو می پردازم

همه ی گریه شب را به تو می اندیشم

چیستی؟ خواب و خیالی؟ سفری؟خاطره ای؟
که دراین خلوت شب ها به تو می اندیشم

لحظه ای یاد تو از خاطرمن خارج نیست
یا درآغوش منی یا به تو می اندیشم

اگر آینده به یک پنجره تبدیل شود
پشت آن پنجره حتی به تو می اندیشم

نه به اندیشه ی زیبا،‌نه به احساس لطیف
که به تلفیقی از این ها به تو می اندیشم

تو به زیبایی دنیایِ که می اندیشی؟؟
من که تنها به تو، تنها به تو می اندیشم

محمد سلمانی

هرآنکه یارخواهد یار بسیار!

ولیکن فرق دارد یار با یار!

دل من سایه لطف تو می خواست!

وگرنه سایه دیوار بسیار!

در زندگی:

یکی را دست حسرت بر بناگوش!
یکی با آنکه میخواهد در آغوش!

بـبـار بـارون کـه ایـنجــا شـکل زنــدونـه

ببـار بـارون دل بـی طـاقــتـم خــونـه

بـبـار بـارون؛ یکی عـشقـش رو گــــم کـــرده

بـبار بارون قــراره گــریــه بــرگــرده

نـمیــدونـم چــرا بـد شــد؛ چــرا از خــوبیــام رد شــد

شـــایـد بـازم بـیـاد خــونـه؛ بـگه بـی مــن نمـیتـونــه

اونــو یـادم مـیـاری تــو، بـایـد بـازم بـبـاری تــو

بـبـار بارون تــو بـا آواز مـنـو یـاد چــشـاش بـنـداز

ببار بارون، مــن اینـجـا گـیـج و داغـــونـم…بـبار بـارون

بـبار بـارون، کــه بـی عشـقـش نـمیـتـونـم

آدم ها خیلی زود همراهان صمیمی را فراموش میکنند
همین که باران بند آمد خیلی ها چتر هایشان را جا میگذارند

لحظه دیدار نزدیک است
باز من دیوانه ام، مستم
باز می لرزد، دلم، دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم 

های ! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ
های ! نپریشی صفای زلفم را، دست

آبرویم را نریزی، دل
لحظه دیدار نزدیک است

گاهی نه گریه آرامت میکند و نه خنده

نه فریاد آرامت میکند و نه سکوت

آنجاست که با چشمانی خیس

رو به آسمان میکنی و میگویی

خدایا تنها تو را دارم

تنهایم مگذار

ما مثل دفترهای قدیمی کاهی بودیم، دو به دو به هم چسبیده

هر کداممان را که میکندند آن یکی هم بیرون میزد از زندگی!

حالا سیمی مان کردند که با رفتن دیگری کک مان هم نگزد!

گاهی شاپرکی را از تار عنکبوت میگیری

خیلی آرام تا رهایش کنی

شاپرک میان دستانت له می شود …

نیت تو کجا و سرنوشت کجا!!!